Enter Portal

Μια φορά κι έναν καιρό….

Ζούσε σε μία μακρινή χώρα, μία όμορφη πριγκίπισσα. Ήτανε τόσο λαμπερή η ομορφιά της, που όταν γεννήθηκε, την ονομάσανε Ηλιαχτίδα. Μεγάλωσε μέσα στα πλούτη και σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη. Ένιωθε πάντα ευτυχισμένη, και ήταν πάντα χαμογελαστή και καλοδιάθετη. Και όλα γύρω της τόσο όμορφα. Ιδιαίτερα εποχές σαν κι αυτή.

Των Χριστουγέννων.

Που μαζεύονταν όλοι στο παλάτι, που έκαναν σχέδια για την παραμονή, για τα δώρα που θα αντάλλαζαν, για τα θεάματα που θα τους διασκέδαζαν, για την γιορτινή ατμόσφαιρα.

Αυτή τη χρονιά όμως γι’ αυτήν ήταν όλα λίγο διαφορετικά. Ένιωθε ότι ήθελε τόσο πολύ να διασκεδάσει με όλα αυτά, να τα ευχαριστηθεί, αλλά κάτι την κρατούσε. Μια μελαγχολία που ένιωθε και δεν μπορούσε να την προσδιορίσει.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, είχαν ετοιμάσει στο παλάτι μεγάλη γιορτή για την παραμονή των Χριστουγέννων. Το προηγούμενο βράδυ, η Ηλιαχτίδα, καθισμένη μπροστά στο παράθυρό της, κοιτούσε το φεγγάρι. Τόσο χλωμό και τόσο μόνο. Ξαφνικά κάτι άλλαξε μπροστά στα μάτια της. Της φάνηκε σαν να πήρε το φεγγάρι μορφή ανθρώπινου προσώπου.

Νόμιζε πως έβλεπε δύο πανέμορφα μάτια να την κοιτούν. Τα πιο ωραία που είχε δει ποτέ της. Δύο μεγάλα μαύρα μάτια. Την κοιτούσαν και με ένα βλέμμα της έλεγαν χίλιες λέξεις. Κι ενώ νόμιζε πως αυτό το ζούσε στην φαντασία της, άκουσε ξαφνικά το όνομά της. Κοίταξε το φεγγάρι σαν μαγεμένη και ήταν αυτό που της μιλούσε. Και η φωνή του ηχούσε τόσο γλυκά…
Σαν μελωδία.

Και ξεκίνησε να της μιλάει για τη ζωή της, για τα συναισθήματά της, για αυτά που μόνο εκείνη ήξερε. Της μίλησε για τη μελαγχολία της και της είπε αυτό που εκείνη δεν μπορούσε να καταλάβει. Ότι ανάμεσα σε όλη αυτή την χαρούμενη ατμόσφαιρα, εκείνη ένιωθε μόνη. Όχι γιατί κανένας δεν την αγαπούσε, αλλά γιατί αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη, ήταν μία μόνο αγάπη.

Η πιο μεγάλη. Αυτή που μόνο ο πρίγκιπας των ονείρων της μπορούσε να της δώσει. Ο πρίγκιπας που πολύ γρήγορα θα ερχόταν στη ζωή της. Και αυτό ήταν η υπόσχεση του φεγγαριού.

Το πρωί η διάθεσή της ήταν διαφορετική. Πάλι χαρούμενη όπως πάντα. Χωρίς τη μελαγχολία. Δεν ήξερε αν ήταν το όνειρο, το φεγγάρι ή η υπόσχεσή του που την έκαναν να νιώθει έτσι, αλλά ήταν πάλι ευτυχισμένη.

Και βράδιασε. Ήρθε η γιορτή και έφτασαν οι καλεσμένοι. Διασκέδασαν, άλλαξαν δώρα, πέρασε η ώρα, όμως δεν υπήρχε κανείς ανάμεσά τους που να της θυμίζει την υπόσχεση. Και η γιορτή κόντευε να τελειώσει και να την αφήσει απογοητευμένη, θλιμμένη και μόνη. Μόνη ανάμεσα σε όλους. Γιατί αυτή την παραμονή Χριστουγέννων, η καρδιά της ήταν μισή.

Και ξαφνικά έγινε μία προσφώνηση ενός πρίγκιπα άγνωστου. Δεν ήταν καλεσμένος στη γιορτή, δεν τον ήξερε κανείς. Χάθηκε στα χιόνια και το φως του φεγγαριού τον οδήγησε μπροστά σε αυτό το παλάτι.

Μπήκε στην αίθουσα, και είχε στο πρόσωπό του τα υπέροχα μάτια του φεγγαριού. Και η φωνή του ήταν η ίδια μελωδία που είχε ακούσει το προηγούμενο βράδυ. Και ήξερε ότι ήταν αυτός.

Ο πρίγκιπάς της. Το όνειρό της που πραγματοποιήθηκε. Η ευτυχία της προσωποποιημένη. Ήξερε ότι αυτές τις γιορτές δεν θα ήταν μόνη της, γιατί θα τις μοιραζόταν μαζί του.

Με το άλλο μισό της καρδιάς της, και θα ήταν οι πιο ευτυχισμένες της ζωής της.

Και θα ζούσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα…