Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα και οι παγκόσμιες τάσεις έχουν μία σχέση όχι αγάπης, αλλά μίσους, αν φανταστείς πως κάποια χιλιόμετρα έξω από τα σύνορά μας κάποιοι άνθρωποι στα 60s χόρευαν Beatles και εμείς εδώ τραγουδάγαμε το Ζιγκουάλα.

Οπότε έλα τώρα στη θέση του ανθρώπου που το 1991 σε μία χώρα που τα μεγάλα ονόματα της ποπ (ποιας;) ελληνικής  σκηνής τραγούδαγαν στο Ζουμ και οι λαϊκοί τροβαδούροι στη Φαντασία, ένα ζευγάρι με καλλιτεχνικό αίμα που βράζει αποφασίζει να ανεβάσει μία ροκ όπερα.

Ροκ όπερα. Ούτε καν μιούζικαλ, που  οι συμπατριώτες μας το είχαν συνηθίσει τότε λόγω Βουγιουκλάκης, Σμαρούλας Γιούλη και Λιβαδά.

«Στην Ελλάδα του σήμερα, δύο άνθρωποι τόλμησαν το ακατόρθωτο», θα δηλώσει η μία από τους «συνεργούς»  του δύσκολου αυτού εγχειρήματος Άννα Βίσση. Και είχε δίκιο 

Μόνο δαιμονισμένοι από δημιουργικότητα  άνθρωποι θα μπορούσαν να ανεβάσουν  στη χώρα του τότε μία ροκ όπερα. Γι αυτό και οι Δαίμονες είναι ιστορικό γεγονός στη σύγχρονη κουλτούρα μας. Χωρίς υπερβολές.

«Το είχα δει δύο φορές», θυμάται  ένας από τους θεατές, ο Νικόλας  Ηλιόπουλος, που τότε ήταν 15 χρονών. «Παιζόταν στο Αττικόν και  ήταν μία μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία, που ακόμα και οι μεγάλες  εφημερίδες της εποχής έβγαζαν το καπέλο στη Βίσση και τον Καρβέλα. Από τότε, ακόμα και αν έχω δει  μιούζικαλ στη Νέα Υόρκη και  στο Λονδίνο, ποτέ δεν ξαναένιωσα αυτό το αίσθημα ενθουσιασμού που  είχα όταν είδα τους Δαίμονες».

Ναι, ήταν κάτι πρωτοποριακό, αν φανταστείς ότι ήταν μία υπερπαραγωγή με φοβερά κοστούμια και σκηνικά, στα οποία ήταν από τις πρώτες φορές που είχαν χρησιμοποιηθεί υδραυλικά συστήματα. Για να μην αναφερθούμε στα οπτικά εφέ. «Η σκηνή που η μάγισσα προσπαθεί να μαγέψει τη Ροζάνα και τη σηκώνει στον αέρα ήταν επιβλητική». Ωστόσο, υπήρχαν και τα παρατράγουδα, όπως το ότι οι κίτρινες φυλλάδες ήθελαν το όλο έργο να είναι μία ωδή στον σατανισμό. Υπηρξαν κι αυτά.

Οι Δαίμονες στιγμάτισαν τη ζωή  πολλών από τους βασικούς συντελεστές, όπως του Σταύρου Σιδερά, που έγραψε το λιμπρέτο της παράστασης. «Ήταν η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου», λέει γελόντας. «Θυμάμαι ήμασταν με την Άννα και τον Νίκο στο σπίτι τους στην Εκάλη και γράφαμε για τους Δαίμονες μέχρι που αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα και να παίξουμε τένις. Πήρα φόρα και χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο κατά λάθος. Από τότε λέω λοιπόν πως οι Δαίμονες για μένα μία τραυματική εμπειρία».

Το γοητευτικό στην όλη ιστορία αυτής της ροκ όπερας είναι  πως όπως και η υπόθεσή της  διαδραματίζεται σε δύο εποχές, Μεσαίωνα και σύγχρονη, έτσι και η ίδια η παράσταση ανέβηκε τότε και πάλι σήμερα, μετά από 22 χρόνια.

Οι νέοι Δαίμονες είναι το κάτι άλλο. Αρχικά είναι το κάτι άλλο γιατί η ίδια η Βίσση παραδέχεται πως θέλει να τα δώσει όλα πάνω στη σκηνή – και όταν η Αννούλα κάνει τέτοιες δηλώσεις και πηγές τη θέλουν να έχει κάνει περισσότερες πρόβες από όσες έχει κάνει σε όλη της τη ζωή τότε το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον αψεγάδιαστο.

Είκοσι τέσσερις ηθοποιοί (που πέρασαν από ακρόαση – ακόμα και η Εβελίνα Παπούλια και ο Παναγιώτης Πετράκης), ορχήστρα με 13 μουσικούς, περισσότερες από 20 εναλλαγές σκηνικών που μας πάνε από τον Μεσαίωνα στη σύγχρονη Νέα Υόρκη και 250 εντυπωσιακά κοστούμια που αντανακλούν τις εποχές, δημιουργούν ένα αξέχαστο θέαμα και μία πραγματικά μαγική ατμόσφαιρα που συγκλονίζει.

Είναι γνωστό πως η Ελληνική Θεαμάτων ανέθεσε στην κορυφαία αγγλική εταιρεία δημιουργίας οπτικών εφέ «TWINS FX», με τεράστια εμπειρία και διακρίσεις στο West End, να κατασκευάσει ένα εφέ που θα χρησιμοποιηθεί ειδικά και αποκλειστικά στους «Δαίμονες». Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σίγουρα θα απογειώσει τόσο την πρωταγωνίστρια (στην κυριολεξία), όσο και τους θεατές (μεταφορικά).

Και πριν προλάβεις να σκεφτείς "μα καλά ποιος έχει όρεξη να ξαναδεί τους Δαίμονες", να σε προλάβουμε και να σου πούμε πως ήδη έχουν πουληθεί πάνω από 10.000 εισιτήρια.

Πηγή COSMO